Loukia KyriakidouDer Vogelkönig *Vor langer Zeit versammelten sich die Vögel, um ihren König zu wählen. Sie trafen sich in der Morgendämmerung auf einem großen alten Baum. Von jeder Vogelart war einer anwesend und alle drängten sich auf den Ästen des Baumes. Sie fingen alle gleichzeitig an zu erklären, warum ihre Art die beste sei. „Ich singe besser als alle anderen Vögel“, trällerte die Nachtigall. „Ich bin aber der schönste“, kreischte der Paradiesvogel. „Ich kann mit meiner Stimme alles perfekt nachahmen“, krächzte der Papagei. Jeder glaubte, er sei der beste von allen, und wollte keinen anderen als König anerkennen. Alle kreischten und krächzten, bis die Eule, die bis dahin nur zugehört hatte, ruhig, aber bestimmt sprach: „König der Vögel werde, wer am höchsten fliegen kann“, sagte sie. Die Vögel waren empört, denn sie wussten, dass dies die Stärke des Adlers war. Trotzdem akzeptierten sie die Herausforderung. Am nächsten Morgen kamen die Vögel am selben Ort zusammen. Alle waren bereit, ihr Bestes zu geben. Sie schlugen mit den Flügeln, sangen und hüpften und bereiteten sich so auf den Wettkampf vor. Die gerechte und unparteiische Eule wurde einstimmig dazu gewählt, den Wettkampf zu überwachen. Als alle ihre Plätze eingenommen hatten, gab sie das Startsignal. Alle Vögel, groß und klein, schnellten in die Luft. Sie schlugen wie wild mit den Flügeln und versuchten, sich gegenseitig zu überholen. Nach und nach wurden sie jedoch müde und einer nach dem anderen musste aufgeben. Am Ende war nur noch der Adler übrig und obwohl er den Wettkampf ganz klar gewonnen hatte, flog er immer höher und höher und wollte überhaupt nicht mehr aufhören. Irgendwann, als auch er endlich müde war, beschloss er, sich nun über seinen Sieg zu freuen. Überheblich blickte er auf die anderen Vögel hinab und rief ihnen mit lauter Stimme zu: „Wer von euch kann mich schon besiegen? Wer ist nun euer König?“ Alle waren wütend auf den Adler und tuschelten darüber, was für einen schlechten Charakter er doch habe. Genau in diesem Moment hüpfte ein winzig kleines Vögelchen vom Rücken des Adlers, wo es sich versteckt hatte, und flog noch höher als der Adler selbst. „Ich“, rief es mit seinem leisen Stimmchen. „Ich bin der Vogelkönig“. So wurde das kleine, zarte Rotkehlchen mit seiner feinen Stimme der Vogelkönig. Und alle lebten glücklich und zufrieden – alle bis auf den Adler, der sich bis heute darüber ärgert, dass er tatsächlich verloren hat. (* Der Ausgangstext stellt eine Adaption eines Volksmärchens dar, die von Loukia Kyriakidou im Rahmen eines Schreibwettbewerbs angefertigt wurde. Er wurde der griechischen Website „ebooks4greeks“ entnommen. Übersetzt und veröffentlicht mit freundlicher Erlaubnis von Loukia Kyriakidou.) Aus dem Neugriechischen ins Deutsche übersetzt von Katja Kirmizakis und Eleni Parapagkidou unter Mitarbeit von Maren Habermann und Helen Werner sowie von Spyridon Balesias, Sophia Gerochristodoulou, Doris Kinne, Fotini Mastoraki, Marina Rentari und Despina Zachu. |
Λουκία ΚυριακίδουΟ βασιλιάς των πουλιών *Μια φορά κι έναν καιρό τα πουλιά αποφάσισαν να διοργανώσουν ένα συνέδριο για να εκλέξουν τον βασιλιά τους. Μαζεύτηκαν λοιπόν μόλις χάραζε ο ήλιος σ’ ένα μεγάλο γέρικο δέντρο. Στριμώχτηκαν οι εκπρόσωποι απ’ όλα τα είδη στα κλαδιά του δέντρου, κι άρχισαν να μιλούν όλοι μαζί και να προσπαθούν να προβάλουν ο καθένας το είδος του. -Εγώ, λέει το αηδόνι, κελαηδώ πιο όμορφα απ’ όλους. -Εγώ όμως, τσίριξε το παραδείσιο πουλί, είμαι πιο όμορφο απ’ όλους. -Εγώ, έκρωξε η μάϊνα, κάνω τις καλύτερες μιμήσεις απ’ όλους. Ο καθένας έβρισκε το δικό του χαρακτηριστικό ως το καλύτερο απ’ όλα και κανείς δεν δεχόταν για βασιλιά του κανέναν. Εκεί που όλοι τσίριζαν κι έκρωζαν, η κουκουβάγια, που ήταν η μόνη που κοιτούσε χωρίς να μιλά, μίλησε ήρεμα αλλά πιο δυνατά απ’ όλους. Βασιλιάς των πουλιών είπε, θα αξιωθεί να γίνει, όποιος μπορέσει να πετάξει πιο ψηλά στον ουρανό. Τα πουλιά δυσανασχέτησαν, γιατί ήξεραν το πλεονέκτημα του αετού σ’ αυτή τη δοκιμασία, αλλά δέχτηκαν. Το άλλο πρωί όλοι ήταν μαζεμένοι στο ίδιο μέρος, έτοιμοι να δώσουν ο καθένας τον αγώνα του. Τέντωναν και μάζευαν τα φτερά τους, κελαηδούσαν και χοροπηδούσαν, κι όλοι προετοιμάζονταν για τον μεγάλο αγώνα. Η κουκουβάγια ήταν αυτή που ομόφωνα επιλέχτηκε για την θέση του δίκαιου κι αμερόληπτου κριτή. Αφού λοιπόν μπήκαν όλοι σε μια σειρά κι ετοιμάστηκαν, εκείνη ήταν που έδωσε το σφύριγμα της έναρξης του αγώνα. Πετάχτηκαν όλα τα πουλάκια, μεγάλα και μικρά, και χτυπώντας τα φτερά τους προσπαθούσαν το ένα να περάσει το άλλο. Ένας ένας όμως κουράζονταν και τα παρατούσαν και τέλος έμεινε μόνο ο αετός, που παρότι ήταν ολοφάνερο πως είχε κερδίσει τον αγώνα, συνέχιζε κι ανέβαινε όλο και πιο ψηλά και δεν σταματούσε. Κάποια στιγμή όταν επιτέλους κουράστηκε, αποφάσισε να σταματήσει και να χαρεί τη νίκη του. Αλαζόνας όπως ήταν, κοίταξε με το υπεροπτικό ύφος του τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους και με δυνατή φωνή τους φώναξε, «Ποιος λοιπόν μπορεί να με ξεπεράσει; Ποιος είναι ο Βασιλιάς των πουλιών;» Εκείνη τη στιγμή που όλοι ήταν εκνευρισμένοι μαζί του και σιγομουρμούριζαν ο ένας στον άλλο για τον κακό χαρακτήρα του αετού, ξεπετάχτηκε από τη ράχη του ένα μικρούτσικο πουλάκι και πέταξε ακόμα πιο ψηλά απ’ τον αετό. «Εγώ», φώναξε με την αδύναμη ψιλή φωνούλα του, «Εγώ είμαι ο βασιλιάς των πουλιών». Κι έτσι ο καλογιάννος, το μικρό κι αδύναμο πουλάκι με την ψιλή φωνούλα, έγινε ο βασιλιάς των πουλιών. Κι όλοι έζησαν πολύ καλά, όλοι εκτός απ’ τον αετό που δεν μπορεί ακόμα να χωνέψει την ήττα του αυτή. (* Το κείμενο γράφτηκε από την Λουκία Κυριακίδου για τον διαγωνισμό ebooks4greeks με βάση το λαϊκό παραμύθι "Ο Βασιλιάς των πουλιών".) |
